Huib was een kleurrijk en veelzijdig lid van de NIP sectie PAZ en LVMP. Een vernieuwer een gangmaker, een verschijning, een drammer en een luis in de pels. Met zijn tomeloze energie heeft hij zich sinds 2004 ingezet voor de sectie PAZ en vereniging. Zijn inzet voor het vak stamt al van veel eerder.

In 2004 kwam hij Paul Soons, de toenmalige voorzitter van de PAZ/LVMP, tegen op een congres en zei hem dat hij wel wat wilde doen voor de PAZ. Paul kende hem en zag het wel zitten Huib binnen te halen met zijn reputatie van 100% inzet. Toevallig kwam het beleidsweekend van het bestuur er aan en hij nodigde Huib uit daar bij aanwezig te zijn. Dat werd een dynamisch weekend. Huib als gast in een hotel en het bestuur in de stapelbedden van het vakantiehuisje van ondergetekende. Overdag werd er hard gewerkt aan het beleidsplan en Huibs bijdrage werd zodanig gewaardeerd dat hij uitgenodigd werd zich verkiesbaar te stellen voor het PAZ/LVMP bestuur.

Een hele generatie medisch psychologen is door hem geïnspireerd en opgezweept.

Huib zette zich in het bestuur vooral in voor onderwijs in de medische psychologie. Zijn passie heeft altijd bij opleiden gelegen. Bij het afscheid vertelden verschillende mensen over de inspirerende colleges die Huib gaf, steevast gevolgd door discussie in de kroeg. Ook zijn inzet voor studenten bij het schrijven van hun scriptie was inspirerend voor velen. Vanaf 1963 gaf hij het vak Fysiologie aan de UvA, een verplicht kernvak voor psychologen.

In de jaren dat hij bestuurde ging ik vaak samen met hem op pad. Bijvoorbeeld naar het ministerie van VWS om daar te pleiten voor financiering van de medische psychologie. We hadden dan een vaste rolverdeling waar we zelf veel plezier in hadden: ik dat aardige meisje, die hardwerkende psychologe met veel compassie voor het lijden van de zieke medemens. Huib de doorpakker die met de vuist op tafel sloeg dat er nu toch echt eens met geld over de brug gekomen moest worden. Eigenlijk hebben we die rolverdeling altijd vastgehouden.

Huib heeft naast het bestuur aan veel commissies en werkgroepen deelgenomen, meestal als voorzitter: de beroepsbelangencommissie, de richtlijnencommissie, de projectgroep specialisme, de werkgroep farmacologie, de historische werkgroep. Voor al die inzet kreeg hij in 2019 het erelidmaatschap van de LVMP.

Vanuit de PAZ werd Huib ook actief binnen het NIP. Zo was hij jaren voorzitter van de sector Gezondheidszorg en was hij vanuit die rol ook lid van het Algemeen Bestuur van het NIP.  Maar er ontstond gaandeweg wel toenemende ergernis bij hem over gebrek binnen het toenmalige NIP aan visie, angst om keuzes te maken, de traagheid van de processen, en het onvoldoende staan voor de belangen van de BIG geregistreerde collega’s. Uiteindelijk leidde dit er toe dat hij met een groep collega’s in 2012 de NVGzP oprichtte, de beroepsvereniging die zich qualitate qua vierkant achter de BIG geregistreerden plaatste. Hij heeft enkele jaren het voorzitterschap van de NVGzP op zich genomen. Het NIP en de NVGzP zochten na verloop van tijd weer toenadering omdat veel twistpunten inmiddels beslecht waren. Uiteindelijk leidde dat eind 2022 tot een fusie tussen de beide verenigingen, waar hij helemaal achter kon staan. En dat siert Huib enorm, hij liet zich overtuigen door argumenten en hield niet koste wat koste vast aan zijn eigen ideeën. Hij ging voor zaken die hij belangrijk vond en handelde niet uit eigenbelang of ter meerdere glorie van zichzelf.

Aan het einde van zijn bestuursperiode bij de  PAZ/LVMP lukte het Huib om de Amerikaans opleiding tot farmaco-psycholoog in Nederland te organiseren. Ook weer vanuit zijn passie voor onderwijs en zijn overtuiging dat kennis van  farmaco-dynamiek en farmaco-kinetiek, de werking en bijwerking van medicijnen bij de basisbagage van medisch psychologen behoort. De medicijnenstudie die hij destijds samen met de studie psychologie deed kwamen hierbij goed van pas. Bij de voorbereidingen van de farmacologieopleiding voor psychologen werkte hij nauw samen met Elaine Levine, Amerikaans psycholoog/farmaco-psycholoog die hoofdopleider was in New Mexico en ook hier in Nederland de opleiding onder haar verantwoordelijkheid  nam. Huib bracht soms weken achtereen bij haar en haar man door wat uitmondde in een hechte vriendschap. Ruim 20 BIG geregistreerde psychologen voltooiden deze masteropleiding. Tot Huibs frustratie kwam het nooit tot erkenning van de opleiding en dus van het voorschrijfrecht voor psychologen in Nederland. Eén ding is zeker: aan zijn inzet lag dat niet.

De laatste jaren was Huib nauw betrokken bij het TMG, het Trefpunt Medische Geschiedenis in Urk. Hij veroverde daar een plek voor de medische psychologie tussen de andere medische specialismen. Elke week ging hij er een dag naartoe. Hij stond aan de poort van het grote magazijn waar boeken, dissertaties en allerlei bestuursstukken vanuit het hele land en betreffende alle specialismen binnenkwamen. Een goudmijn voor hem, al die boeken die door zijn handen gingen en die hem op weg hielpen om de geschiedenis van de medische psychologie in Nederland te beschrijven. Ook daar viel hij op in zijn enthousiasme en discipline zoals getuigd in het praatje van de voorzitter van het TMG, Mart van Lieburg, bij zijn afscheid. Huib was begonnen met het opzetten van een ‘oral history archief’ waarvoor hij samen met collega Leo Timmermans interviews afnam bij gerenommeerde collega’s. We zullen met zijn allen moeten bezien hoe we dit werk kunnen voortzetten en bewaren.

Hij was ervan overtuigd dat het vak specialisme waardig was

Zijn laatste project voor de LVMP en PAZ was het voorbereiden van de aanvraag voor een Specialisme Medische Psychologie. Hij was ervan overtuigd dat het vak specialisme waardig was en werkte anderhalf jaar lang aan de opdracht van het bestuur van de LVMP om een fundament te leggen onder de aanvraag. Een enorme klus waarbij gaandeweg duidelijk werd dat het een lange weg zou worden naar een succesvolle aanvraag. Kort voor zijn overlijden werd het eindproduct aan het bestuur van de vereniging overhandigd en gepresenteerd in de ledenvergadering. Huib raakte op zijn bekende wijze gefrustreerd in de loop van het proces en had aarzeling bij voorgestelde alternatieven. Hij vreesde dat het enthousiasme voor dit onderwerp misschien weer weg zou ebben en dat daarmee deze belangrijke ontwikkeling voor het vak van de medische psychologie tot stilstand zou komen.

Huib was enorm gedreven om te bereiken waar hij voor ging. Hij was daarin niet bij te houden. Hij was een initiator die ontzettend veel in gang zette. De schaduwkant daarvan was die van ongeduld, teleurstelling en frustratie. Dat leidde met regelmaat tot pittige reacties zijnerzijds aan besturen en andere mensen die hem (in zijn ogen) dwars zaten.

Met het ouder worden kwamen grotere en kleinere lichamelijke problemen. Hij legde zich daar niet bij neer. Hij bleef toegewijd als altijd, met het openbaar vervoer naar het TMG Urk, om half zes de deur uit, om 7 uur ‘s avonds  thuis. Hij maakte van alles wat hem trof een studie wat hem dan ook weer uitermate boeide.

Een hele generatie medisch psychologen is door hem geïnspireerd en opgezweept. Door zijn enorme kennis over het vak en zijn enthousiasme dachten velen dat hij hoogleraar was. Ook zijn professorabele verschijning met een wilde bos haar, vlinderstrik en een dik pak papier onder zijn arm droeg daar wellicht aan bij. Tot de dag van overlijden was hij actief in bijscholing en opleiding voor jonge mensen die geïnteresseerd zijn in de Medische Psychologie.

En voor wie zich afvroeg waarom hij toch altijd een vlinderstrikje droeg: één van zijn dochters werd ernstig ziek op 5-jarige leeftijd. Hij was daar elke dag. En, zoals deze dochter bij zijn afscheid vertelde, hing zijn stropdas dan vaak in de pispot. Hij beloofde haar toen voor altijd een vlinderstrikje te zullen dragen als een talisman in haar blijvend herstel. En dat heeft hij gedaan. Ook dat tekende Huib. Afspraken en besluiten moesten vaak worden bevochten met hem, maar eenmaal genomen was hij grenzeloos loyaal.

Huib heeft veel meer voor elkaar gekregen dan hij zelf besefte. Ook veel beroepsgenoten zijn zich daar niet van bewust. We zijn hem enorm veel dank verschuldigd voor zijn nalatenschap op veler gebied van de Medische Psychologie. Het zal nog een hele klus worden die zo goed mogelijk te ontsluiten.

Een bevlogen en markante psycholoog is ons ontvallen.

Adieu Huib,

Marieke Fonk
Rudolf Ponds

Met dank aan Jos Bosch